สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 988 สาวใช้ตัวแสบ 892

ตอนที่ 988 สาวใช้ตัวแสบ 892
โม่เสี่ยวจุนนึกถึงหลินหลิงผู้ช่วยของเย่เชินหลิน ครั้งสุดท้ายที่ทุกคนจับคู่หลินหลิงกับไห่ลี่หมิน ทั้งสองไม่รู้ว่ามีใจหรือไม่ ดังนั้นจึงต้องโทรถามชีหรั่นดู เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดูหมายเลขที่คุ้นเคยและมองไปที่ไห่ฉิงฉิง เธอขยับตัวไม่สะดวกเพราะกำลังท้อง
เขาเป็นผู้ชาย โม่เสี่ยวจุนกัดริมฝีปากของเขาแน่น แม้ว่าเขาจะไม่ชอบเย่เชินหลินมากนัก แต่โม่เสี่ยวจุนก็ตัดสินใจโทรหาเย่เชินหลิน
“ฉิงฉิง ฉันคิดว่าเย่เชินหลินน่าจะรู้จักพี่ชายของคุณดี” โม่เสี่ยวจุนเริ่มคิดสลับระหว่างเย่เชินหลินและผู้ช่วยหลิน ผู้ช่วยหลินเป็นผู้ช่วยของเย่เชินหลิน และฟังคำสั่งเขาเท่านั้น แถมยังเป็นเลขาของเย่เชินหลิน คอยดูแลทุกอย่าง
“ไปหาพวกเขากันเถอะ” ไห่ฉิงฉิงมองไปที่โม่เสี่ยวจุนอย่างขอร้อง ช่วงนี้โม่เสี่ยวจุนคอยปกป้องเธอเพื่อไม่ให้เธอออกจากบ้าน ตอนนี้ไปหาเย่เชินหลินที่ตระกูลเย่โม่เสี่ยวจุนจะยอมเธอไหม ไห่ฉิงฉิงไม่รู้เธอ มองไปที่โม่เสี่ยวจุนอย่างน่าสงสาร
โม่เสี่ยวจุนหัวเราะโดยไม่ตั้งใจ ตอนนี้ไห่ฉิงฉิงเริ่มมีความเป็นเด็กมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อมองไปที่ท่าทางที่น่าสงสารและดวงตากลมโตที่ไร้เดียงสา เขาจะทนได้อย่างไรกัน
พอตัดสินใจจะพาไห่ฉิงฉิงไปหาเย่เชินหลิน โม่เสี่ยวจุนนึกถึงท่าทางที่น่าสงสารของไห่ฉิงฉิง รู้สึกอยากแกล้งเธอสักหน่อย โม่เสี่ยวจุนมองไปที่ไห่ฉิงฉิงด้วยสีหน้าจริงจังและพูดว่า “คุณไปไม่ได้ ฉันต้องดูแลคุณ ไปไม่ได้”
โม่เสี่ยวจุนก้มหน้าลงไม่มองไปที่ไห่ฉิงฉิง เขากลัวว่าไห่ฉิงฉิงจะเห็นเขาพยายามกลั้นยิ้มอยู่
ตามที่คาดไว้ไห่ฉิงฉิงรู้สึกกังวลเมื่อเธอได้ยินเช่นนั้น
“ฉันจะทำยังไงดี ดูแม่เป็นห่วงพี่มาก ฉันรู้สึกไม่สบายใจเลย” ไห่ฉิงฉิงสามารถบรรยายดวงตาของแม่ที่เฝ้ารอพี่ชายของเธอเมื่อไม่เจอหน้าได้อย่างชัดเจน แม่เป็นห่วงเราสองพี่น้อง ตอนนี้เป็นเวลาที่เธอจะตอบแทนบ้าง
เมื่อเห็นร่างของไห่ฉิงฉิงไม่ขยับ แต่ศีรษะกลับสั่น โม่เสี่ยวจุนยื่นมือออกไปเพื่อจับหัวของไห่ฉิงฉิงและพูดว่า “เด็กโง่ เลิกสั่นได้แล้ว ฉันเป็นห่วงนะ” เขาเดินเข้าใกล้ไห่ฉิงฉิงและกอดเธอไว้
“ฉิงฉิง เดี๋ยวเราจะไปหาเย่เชินหลินกัน” โม่เสี่ยวจุนแตะลูบหัวไห่ฉิงฉิง ช่วงนี้เขาดูแลไห่ฉิงฉิงมาตลอด ไม่รู้ว่าเซี่ยชีหรั่นเป็นอย่างไร โม่เสี่ยวจุนหัวเราะ ตอนนี้เซี่ยชีหรั่นมีเย่เชินหลินคอยดูแล ดังนั้นเขาก็กังวลไปเปล่า แม้ว่าเขาจะพูดแบบนี้ในใจแต่โม่เสี่ยวจุนก็ยังอยากเจอเซี่ยชีหรั่น
“งั้นเดี๋ยวคุณขับรถเองดีมั้ย คนอื่นขับละฉันกลัว” ไห่ฉิงฉิงเงยหน้าขึ้น ทำหน้ามุ่ยแล้วพูดว่า “เพราะฉันไม่ต้องการให้คนอื่นมารบกวน”
“ฉันเข้าใจ” โม่เสี่ยวจุนพูดด้วยรอยยิ้ม เขาปล่อยไห่ฉิงฉิงและพูดว่า: “ฉิงฉิง รอฉันขับรถออกไปนะ รอฉัน!” โม่เสี่ยวจุนพูดในขณะที่เขาเดิน
เห็นแผ่นหลังโม่เสี่ยวจุนเดินไกลออกไป ใบหน้าของไห่ฉิงฉิงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม รอฉันนะคำสามคำจะทำให้เธอมึนเมา รีบออกมานะลูก พ่อและแม่จะพาหนูไปเล่นทุกที่เลย
ไห่ลี่หมินยังคงคุยกับคุณนายไห่ คุณนายไห่เดี๋ยวหัวเราะเดี๋ยวตีไห่ลี่หมิน แต่ยังไงไห่ลี่หมินเป็นลูกชายของเธอ เธอรักเขา
“ทางนี้ๆ เสี่ยวจุน ฉันอยู่ที่นี่” ไห่ฉิงฉิงโบกมือ ตอนที่โม่เสี่ยวจุนไปขับรถออกมา เธอก็เดินไปที่ประตูอย่างช้าๆ
“บอกให้ไง ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่” โม่เสี่ยวจุนไม่รู้ว่าประโยคสองสามประโยคนี้ดูเหมือนจะตำหนิ แต่ในความเป็นจริงคืออ่อนใจ เขาหยุดรถ เปิดประตูให้เธอรวดเดียว
ไห่ฉิงฉิงเฝ้าดูการเคลื่อนไหวของโม่เสี่ยวจุนแล้วยิ้ม
“มา ระวังนะ” โม่เสี่ยวจุนพยุงไห่ฉิงฉิงอย่างระมัดระวัง ในใจของเขาก็ขัดแย้งกัน ฉิงฉิงกำลังจะคลอด มันจะเป็นอันตรายมั้ยนะ?
ไห่ฉิงฉิงจับมือของโม่เสี่ยวจุนแล้วเดินไปที่ประตูรถแล้วเธอก็โค้งตัวลง
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า” ทันทีที่ไห่ฉิงฉิงก้มลง โม่เสี่ยวจุนสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาสำรวจไห่ฉิงฉิงอย่างละเอียด
“ฉัน” ไห่ฉิงฉิงยื่นมืออีกข้างออกเพื่อปกป้องหน้าท้องของเธอ
“คุณเป็นอะไรไป?” โม่เสี่ยวจุนถามอย่างกังวล เมื่อมองไปที่สีหน้าเจ็บปวดของไห่ฉิงฉิง เขาตะโกน “แม่ครับ ช่วยมาดูหน่อยว่าฉิงฉิงเป็นอะไร?”
ทันทีที่ได้ยินว่าไห่ฉิงฉิงมีเรื่อง ไห่ลี่หมินและคุณนายไห่ก็วิ่งออกไปทันที โม่เสี่ยวจุนหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อโทรเรียกรถฉุกเฉิน
“ฉิงฉิง รีบไปหาหมอ ฉิงฉิงกำลังจะคลอดแล้ว” เมื่อคุณนายไห่ได้ยินว่าลูกสาวของเธอมีเรื่อง เธอก็นั่งไม่ติด แต่พอออกมาแล้วเห็นท่าทางของฉิงฉิง ในใจก็แน่ใจไปแล้วแปดส่วนว่าฉิงฉิงกำลังจะคลอด เธอคำนวณในใจเวลาก็เกือบจะพอดี
เมื่อโม่เสี่ยวจุนได้ยินว่าไห่ฉิงฉิงกำลังจะให้กำเนิดลูก ข่าวนี้ทำให้เขามึนงง ฉิงฉิงกำลังจะคลอดแล้ว ลูกของเขา เมื่อเขารู้ว่าเขามีลูกหัวใจของโม่เสี่ยวจุนก็อ่อนปวกเปียก กำลังจะมีอีกคนหนึ่งในโลกที่มีสายเลือดเดียวกับเขา
“ตระกูลไห่แห่งตงเจียง กำลังจะมีสมาชิกใหม่ รีบมาเร็วเข้า” โม่เสี่ยวจุนแทบจะคำราม เขาวางสายหลังจากพูดจบแล้วก็โยนโทรศัพท์ทิ้ง เขาไม่สนใจโทรศัพท์อีกต่อไป จับมือของไห่ฉิงฉิง ปลอบเธออย่างอ่อนโยนว่า “ฉิงฉิง ไม่ต้องกลัวนะ ฉันอยู่ที่นี่ ฉันอยู่ที่นี่”
คุณนายไห่มองไปที่สีหน้าวิตกกังวลของโม่เสี่ยวจุน เธอทั้งกังวลและโล่งใจ ในใจโม่เสี่ยวจุนมีฉิงฉิง ส่วนฉิงฉิงก็คิดถึงแต่เขา เด็กคนนี้มีคนคอยดูแลปกป้องจนวันสุดท้ายของชีวิตแล้ว
รถพยาบาลมาเร็วมาก โม่เสี่ยวจุนอยากตาไห่ฉิงฉิงไปด้วย ในเวลานี้เขามีเพียงความคิดเดียวในใจ ตราบใดที่ไห่ฉิงฉิงยังสบายดี เขาไม่ทิ้งเธอไปไหน คุณนายไห่ให้สัญญาณบอกไห่ลี่หมินให้พวกไป ส่วนพวกเขาค่อยตามไปทีหลัง
ไห่ลี่หมินและคุณนายไห่นั่งรถตามมา รีบร้อนเข้าไปในโรงพยาบาล ใบหน้าของพวกเขาวิตกกังวล
“หมอครับ ผมคือไห่ลี่หมิน ตะกี้มีหญิงตั้งครรภ์มาที่นี่หรือไม่” ไห่ลี่หมินมองไปที่หมอที่ผ่านมาและถามอย่างกังวล
“ชื่อไห่ฉิงฉิงใช่มั้ย เธอเพิ่งเข้าไป รอที่นี่สักพักนะ” ไห่ลี่หมินไม่มีเวลาฟังสิ่งที่หมอพูด เขาเห็นแผ่นหลังที่คุ้นเคย หลี่เหอไท้ ไห่ลี่หมินไม่เชื่อเขาจึงหลับตาลง ยังคงเป็นหลี่เหอไท้
หลี่เหอไท้มาที่นี่ทำไหม? ไห่ลี่หมินมีคำถามในใจและจึงเดินไปถาม
“ขอบคุณครับหมอ” ไห่ลี่หมินเดินตามหลี่เหอไท้ไป การปรากฏตัวของหลี่เหอไท้ไม่ใช่สิ่งที่เขากลัวที่สุด เขากลัวว่าชีหรั่นจะเกิดเรื่องขึ้น ยังไงหลี่เหอไท้ก็เป็นพี่ชายของเซี่ยชีหรั่น
เขาวิ่งไปที่มุมหนึ่งก็ไม่เห็นหลี่เหอไท้ ไห่ลี่หมินสูดลมหายใจและวิ่งต่อไป เขาก็ยังไม่เห็นหลี่เหอไท้ ไห่ลี่หมินคิดว่าเขากับหลี่เหอไท้ถึงไม่สนิทกันแต่ก็นับว่าคุ้นเคยกัน ไม่น่าดูผิดไปได้
ไห่ลี่หมินยังคงคิดจะวิ่ง เขาเงยหน้าขึ้นและเห็นว่านอกโรงพยาบาลไม่ไกลนั้น โม่เสี่ยวจุนสอดมือในกระเป๋ากางเกงของเขา ท่าทางขมวดคิ้ว ไห่ลี่หมินเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองมีเรื่องสำคัญจึงมาที่โรงพยาบาล เขาปลอบใจตัวเอง อาจจะมองผิดไป คนก็คล้ายๆกัน คงมองผิดไปนั่นแหละ
“แล้วฉิงฉิงล่ะ” ไห่ลี่หมินเดินผ่านไปพร้อมกับความกังวลบนใบหน้า นั่นคือน้องสาวของเขาเชียวนะ ตอนนั้นเขาอยากจะตามรถพยาบาลไปด้วยแต่โม่เสี่ยวจุนตามรถไปซะก่อนและคุณนายไห่ก็ขอให้เขาอยู่กับเธอ
“หมอบอกว่าการคลอดของฉิงฉิงไม่ค่อยราบรื่นนัก ฉันไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องขึ้นหรือเปล่า” โม่เสี่ยวจุนไม่ได้มองไปที่ไห่ลี่หมิน เขาไม่เคยคิดว่าไห่ฉิงฉิงจะตกอยู่ในอันตรายจากการให้กำเนิดลูก เขาบอกหมอว่าให้เอาผู้ใหญ่เป็นสิ่งสำคัญที่สุด โม่เสี่ยวจุนไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงเลือกทางนี้ มีเสียงในใจเสมอว่าฉิงฉิงไม่สามารถตาย ตายไม่ได้
“ไม่ต้องห่วง จะต้องไม่เป็นไร”
ตอนที่ไห่ลี่หมินกลับบ้าน เขาเห็นใบหน้าของโม่เสี่ยวจุนเต็มไปด้วยความสุข ท่าทางของเขาก็สดใสมาก แต่ในเวลาไม่กี่นาทีต่อมา เขากลับดูแก่ขึ้นหลายสิบปี ถ้าฉิงฉิงจากไป มันจะเป็นการสั่นคลอนครั้งใหญ่สำหรับเขา โม่เสี่ยวจุน คุณวางเซี่ยชีหรั่นลงแล้วและชอบฉิงฉิงจริงหรือ? ไม่มีใครตอบคำถามนี้กับเขา
การรอคอยเป็นสิ่งที่เจ็บปวดที่สุด โดยเฉพาะการรอคอยเช่นนี้
ไห่ลี่หมินและโม่เสี่ยวจุนตรงไปที่ห้องผ่าตัดของไห่ฉิงฉิง คาดหวังว่าไห่ฉิงฉิงจะได้พบพวกเขาทันทีหลังการผ่าตัด
หมอเปิดประตูออกมาบอกพวกเขาว่าทั้งผู้ใหญ่และเด็กปลอดภัย หัวใจของทุกคนที่บีบรัดก็คลายลง
โม่เสี่ยวจุนแทรกตัวเข้าไปในห้องผู้ป่วย ก้าวขานั่งยองๆข้างเตียงของไห่ฉิงฉิง สัมผัสเส้นผมของไห่ฉิงฉิงด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้า’
ก็จับมือไห่ฉิงฉิงไว้ คำพูดนับพันแต่ก็เงียบ เขาไม่เคยคิดว่าเขาจะเป็นห่วงไห่ฉิงฉิงขนาดนี้
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรก็ดีแล้วนะ” คุณนายไห่พูดเสียงเครือ ดวงตาของเธอเป็นสีแดง
“แม่คะ ฉันสบายดี” ไห่ฉิงฉิงยิ้มอย่างอ่อนแรงและมองไปที่คุณนายไห่ จากนั้นมองไปที่อีกคนสองสามคนแล้วกระซิบว่า “ฉันอยากนอน ฉันง่วงมากเลย”
“ถ้าง่วงก็นอนนะ” ทุกคนพูดพร้อมเพรียงกัน คนอื่นคลอดลูกกันก็อยากเจอลูก แต่ยัยคนนี้กลับอยากนอนหลังคลอด แต่ไม่มีใครถือสาปัญหานี้
“อยู่นี่ดูแลฉิงฉิงให้ดี ฉันจะไปดูหลาน” คุณนายไห่คิดว่าเธอเอาแต่มองฉิงฉิงมานานแล้วและยังไม่ได้ไปดูหลานสักที เธออยากเห็นหลานชายของเธอ ไม่ว่าจะเป็นลูกของฉิงฉิงหรือลี่หมิน พวกเขาล้วนเป็นหลานของเธอ ในที่สุดก็ได้ความปรารถนาสักที
“แม่ ผมไปด้วย” ไห่ลี่หมินไม่อยากเป็นก้างขวางคอ นึกถึงหลี่เหอไท้แล้ว เขายังคงรู้สึกไม่สบายใจ สงสัยว่าชีหรั่นจะประสบอุบัติเหตุ
ไห่ลี่หมินดูหลาน เขาหาที่เงียบๆเพื่อโทรหาเซี่ยชีหรั่นก่อนเพื่อดูว่าเธอเป็นอย่างไร
“ชีหรั่น” ไห่ลี่หมินร้องเรียกทันทีที่มีการรับสาย ไห่ลี่หมินก็สะดุ้งทันทีเมื่อเสียงดังลอดออกมา
อีกฝ่ายเงียบเป็นเวลานานก่อนที่จะพูดว่า “ฉันคือเย่เชินหลิน เธออาบแดดอยู่ข้างนอก”
ไห่ลี่หมินไม่ได้อายที่จะโทรหาเซี่ยชีหรั่น เขาพูดอย่างตรงไปตรงมา “เชินหลิน วันนี้ฉันเห็นคนจากด้านหลังในโรงพยาบาลหลี่เหอไท้มาก ฉันจึงเลยโทรมาถาม”
หัวใจของเย่เชินหลินหึงหวง ไห่ลี่หมินอวยพรให้พวกเขาอยู่ด้วยกัน ส่วนไห่ลี่หมินก็กำลังตามจีบหลินหลิง แต่เย่เชินหลินก็ยังรู้สึกหวง
แน่นอนว่าอึดอัด เรื่องอะไรที่เกี่ยวกับเซี่ยชีหรั่น เย่เชินหลินมักไม่สะเพร่า ถ้าเซี่ยชีหรั่นทุกข์ใจเขาเองก็ไม่สบายใจนัก
“ชีหรั่นไม่เป็นไร คุณเห็นหลี่เหอไท้เหรอ” เเย่เชินหลินสงสัยว่าจ้าวเหวินอิงป่วยอีกครั้งหรือไม่ ตอนเขารับโทรศัพท์เขาจงใจเดินออกไปจากเซี่ยชีหรั่น เขาไม่ต้องการรบกวนเซี่ยชีหรั่น เผื่อมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นจะได้ป้องกันได้ เซี่ยชีหรั่นนอนอาบแดดบนเก้าอี้อย่างเกียจคร้านสบายใจ เย่เชินหลินพูดเสร็จก็ไม่ได้ยินหรอก