สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 989 สาวใช้ตัวแสบ 893

ตอนที่ 989 สาวใช้ตัวแสบ 893
“ฉันไม่แน่ใจ ตอนนั้นฉันอยู่ที่ในโรงพยาบาลแล้วเห็นจากด้านหลัง พยายามตามไปแต่ก็ตามไม่ทัน” ไห่ลี่หมินตอบตามความจริงและความกังวลของเขาก็ชัดเจนเช่นกัน
“หลินหลิงเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า” เมื่อเย่เชินหลินได้ยินว่าไห่ลี่หมินไปที่โรงพยาบาล สิ่งแรกที่เขาจำได้คือหลินหลิง เมื่อไม่นานมานี้ไห่ลี่หมินต้องการจะจีบหลินหลิง หลินหลิงเป็นผู้ช่วยเขา จะห่วงก็ไม่แปลก
“ฉิงฉิงคลอดวันนี้ ส่วนหลินหลิงสบายดี แต่เธอไม่สนใจฉัน”
ไห่ลี่หมินพูดอย่างหดหู่เพราะคิดว่าหลินหลิงคงไม่มีวันดีกับเขาอีก ไห่ลี่หมินอยู่ในอารมณ์ที่ขมขื่น ผู้หญิงคนนี้ใจแข็งจริงๆ
เย่เชินหลินได้ยินน้ำเสียงของไห่ลี่หมินแล้ว และเขามั่นใจมากว่าเพื่อนของเขาที่เติบโตขึ้นมาด้วยกันดูเหมือนจะชอบหลินหลิงมาก บางทีเขาอาจจะยังไม่รู้ว่าเขาไม่สามารถอยู่โดยไม่มีหลินหลิงได้ เขาต้องช่วยพวกเขาและนี่ก็เป็นการช่วยตัวเองด้วยเช่นกัน
“ยินดีด้วย ชิงชิงไม่เป็นไรใช่มั้ย”
เมื่อได้ยินคำว่าลูก เย่เชินหลินมองไปยังเซี่ยชีหรั่น ท้องป่องนั่นมีสิ่งมีชีวิตเล็กๆซ่อนอยู่ คือลูกของพวกเขาเอง เขาจะมีลูกของตัวเองในอนาคตอันใกล้ แค่คิดว่าแม่ของเด็กคนนั้นคือเซี่ยชีหรั่น หัวใจของเย่เชินหลินก็อุ่นซ่านและรอยยิ้มที่มุมปากของเขาก็กว้างขึ้น
“ไม่เป็นไร ฉันจะวางสายละ” ไห่ลี่หมินไม่อยากพูดต่อ เขาอิจฉาฉิงฉิงที่มีลูกของตัวเอง เสียงเล็กๆในใจก็บอกเขาว่าเขาต้องการมีลูก ไห่ลี่หมินรู้สึกตกใจกับความคิดที่เขาอยากมีลูกจริงๆ
เย่เชินหลินมองไปที่มือถืออย่างอธิบายไม่ได้ ไห่ลี่หมินดูเหมือนจะอารมณ์ไม่ดี เป็นไปได้ไหมที่เขาและหลินหลิงมีปัญหากัน ยังเอาชนะใจหลินหลิงไม่ได้เหรอ เย่เชินหลินเข้าใจแล้ว
หลี่เหอไท้ไปโรงพยาบาลทำไม? บอกเซี่ยชีหรั่นดีมั้ยนะ? เย่เชินหลินครุ่นคิดถึงคำถามนี้
เขาหรี่ตาลงและไม่ได้บอกอะไรกับยัยตัวเล็ก ไม่งั้นยัยตัวเล็กคงกังวลอีก ตอนนี้ยัยตัวเล็กต้องการสภาพจิตใจที่มั่นคง เขาเดินออกไปหาเธอ
“ชีหรั่น ผมจะไปหาต้าฮุย บริษัทมีเรื่องนิดหน่อย เดี๋ยวกลับมาหาคุณช้าหน่อยนะ” เย่เชินหลินพูดตามปกติและไม่มีอะไรผิดปกติบนใบหน้าของเขา
“เชินหลิน ไปเถอะค่ะ” เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างเฉื่อยชาพร้อมกับหลับตาลง เย่เชินหลินอยู่กับเธอตลอดเวลา เธอพอใจมากแล้ว เธอไม่อยากชะลอไม่ให้เขาทำงาน แม้ว่าเธอต้องการให้เขาอยู่กับเธอจริงๆ แต่เธอจะเห็นแก่ตัวไม่ได้
“ถ้าคุณเบื่อ คุณจะออกไปคุยกับจิ่วจิ่วก็ได้นะ” เย่เชินหลินยังคงให้คำแนะนำก่อนที่เขาจะจากไป รายละเอียดเล็กน้อยก็ยังนึกถึง เย่เชินหลินถือเป็นยอดสามี
เซี่ยชีหรั่นค่อยๆลุกขึ้น ใช้มือข้างหนึ่งประคองคางของเขาแล้วยิ้มให้เย่เชินหลิน พูดว่า “เชินหลิน คุณไปเถอะ ไม่ต้องกังวล อีกอย่างมีลูกอยู่กับฉันทั้งคน” เซี่ยชีหรั่นยื่นนิ้วชี้ของเธอออก ชี้ที่หน้าท้องทีละนิด
เย่เชินหลินเดินไปหาเซี่ยชีหรั่นอีกครั้ง จูบเธอที่หน้าผากและพูดเบาๆ “ที่รัก ทำตัวดีๆนะ คืนนี้ผมจะกลับมาหาคุณ” เขาอยากจูบเธอที่ปาก แต่เย่เชินหลินรู้ดี เธอเหมือนยาพิษ เมื่อเขาลองแล้วเขาก็ต้องการมากกว่านี้ ตอนนี้เซี่ยชีหรั่นมีลูกแล้ว เขากลัวว่าจะทำร้ายลูกจึงต้องอดทนช่วงเวลานี้ไปก่อน
“ที่รัก รอให้ลูกคลอดก่อน คุณต้องชดเชยให้ผมนะ” เย่เชินหลินพูดอย่างคลุมเครือ เขาหายใจเข้าลึกๆและบังคับตัวเองให้ออกไป
เซี่ยชีหรั่นยื่นมือไปตีเย่เชินหลิน ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงคิดถึงเรื่องนั้นทุกวันเลยนะ ตอนที่ยื่นมือออกไปที่หลังของเย่เชินหลิน ผู้ชายขี้งอนคนนี้ต้องคิดถึงเรื่องเหล่านั้นอีกครั้งแน่ๆ ไม่รู้จริงๆว่าเขาเอาแรงมาจากไหน
“เชินหลิน ฉันจะชดเชยให้คุณ” เซี่ยชีหรั่นกระซิบข้างหลัง เธอแตะท้องของเธอและกระซิบกับเด็กในครรภ์ “ลูกจ๋า หนูจะมีสุขภาพที่ดีในอนาคต แม่และพ่อทำเพื่อหนูเยอะมากเลยนะ” เธอหน้าแดงหลังจากพูดจบ เธอคิดถึงเขาและคิดถึงจูบของเขามานานมาก
ไม่นานหลังจากที่เย่เชินหลินจากไป เซี่ยชีหรั่นก็ไม่มีอะไรทำ เธอไม่รู้จะทำอย่างไรกับโทรศัพท์มือถือของเธอ เธอต้องการเล่นมือถือแต่เพราะกลัวว่ารังสีที่มากเกินไปจะส่งผลเสียต่อลูกของเธอ เธอจึงทำได้เพียงใช้โทรศัพท์มือถือท่องเว็บอย่างน่าเบื่อ
เซี่ยชีหรั่นคลิกที่ WeChat รูปดิสเพลย์ของจิ่วจิ่วก็ปรากฏตัวขึ้น
เธอลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ เดินอย่างระมัดระวัง เธอยังคงไปที่วิลล่าตระกูลเย่เพื่อเจอจิ่วจิ่ว พวกเขาไม่ได้เจอกันมานานแล้ว เธอก็คิดถึง
“คุณนายเหรอคะ?” แม่เซี่ยเดินออกมาพร้อมไม้ถูพื้นหลังจากทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว เมื่อเห็นเซี่ยชีหรั่นหัวใจของเธอก็พองโตทันที
“แม่เซี่ย เห็นมั้ยอี้ชิงคะ ฉันมีอะไรบางอย่างจะคุยด้วย”
หลังจากที่เซี่ยชีหรั่นมีลูกแล้ว เซี่ยอี้ชิงก็ไม่ค่อยพาเธอไปด้วย งานขับรถมักเป็นของคุณชายเย่ เป็นเรื่องจำเป็นที่ต้องขับรถให้ภรรยา
“คุณนาย มีเรื่องอะไรบอกให้ฉันช่วยได้นะ” แม่เซี่ยนึกถึงคุณเย่ที่เพิ่งออกไปแล้วกำชับว่าให้เธอดูแลคุณนายให้ดี ถ้าคุณนายเป็นอะไรไป เธอคงเข้าหน้าคุณเย่ไม่ติด นึกถึงสายตาของคุณเย่แล้ว แม่เซี่ยรู้สึกกลัว คือสายตาของเจ้าชีวิต
“แม่เซี่ย ไม่เป็นไร คุณเย่รู้ เขาบอกว่าให้ฉันไปหาจิ่วจิ่ว” เซี่ยชีหรั่นรู้เหตุผลเมื่อเห็นสีหน้าลำบากใจของแม่เซี่ยเธอเข้าใจพวกเขา
เซี่ยอี้ชิงเพิ่งกลับมาจากการไปซื้อของที่ตลาด เห็นแม่และเซี่ยชีหรั่นคุยกันที่ประตู เขาจึงเข้าถามว่า “คุณนาย แม่ มีอะไรกันเหรอ”
“อี้ชิง ไม่มีอะไร คุณพาฉันไปหาจิ่วจิ่วหน่อยได้มั้ย” เซี่ยชีหรั่นคิดแล้วพูดว่า “แค่ไปเจอจิ่วจิ่ว ไม่น่ามีอะไรจะเกิดขึ้นในวิลล่าตระกูล เย่หรอก”
“คุณนาย คุณเย่” แม่เซี่ยไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป คุณเย่ขอให้นางดูแลคุณนายให้ดี แต่เธอเคยได้ยินเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างคุณนายและจิ่วจิ่วเพราะเซี่ยอี้ชิงเคยพูดให้ฟัง
“ไม่เป็นไร แม่ ผมจะพาคุณนายไปวิลล่าตระกูลเย่เอง” เซี่ยอี้ชิงจอดรถที่เต็มไปด้วยกับข้าว แม่เซี่ยก็เดินไปเอากับข้าวกับเขา
เซี่ยชีหรั่นมองแม่เซี่ยที่อายุมากขนาดแล้วยังอยากช่วย แล้วเธอที่ร่างกายปกติดีล่ะแต่เลือกที่จะนิ่ง
หลังจากนั้นไม่นาน เซี่ยอี้ชิงก็เก็บอาหารสดเสร็จ เอารถบรรทุกไปเก็บในโรงรถแล้วขับรถลีมูซีนออกมา เขาเปิดประตูให้เซี่ยชีหรั่น ด้วยความเคารพ
“คุณนาย เพื่อความปลอดภัย ผมจะขับช้าๆนะครับ” เซี่ยอี้ชิงขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ไม่เป็นไรอี้ชิง” เซี่ยชีหรั่นรัดเข็มขัดนิรภัยและโบกมือให้ แม่เซี่ย
“ครับ” เซี่ยอี้ชิงสตาร์ทเครื่องยนต์และเห็นแม่ของเธออยู่ข้างๆจึงพูดว่า “แม่ ไม่ต้องกังวล แค่ไปวิลล่าตระกูลเย่เอง ดูคุณนายสิ”
รถของเซี่ยอี้ชิง ขับเข้าไปในวิลล่าตระกูลเย่โดยไม่รีบร้อนและหลังจากจอดรถแล้วเขาก็รีบเปิดประตูให้เซี่ยชีหรั่น
“อี้ชิง ทำไมเงียบจัง” เซี่ยชีหรั่นถามด้วยเสียงต่ำแม้ว่าวิลล่าตระกูลเย่ในอดีตจะไม่คึกคัก แต่ก็ไม่ได้เงียบสงบเหมือนในปัจจุบันสาวใช้คนอื่นๆจะเดินไปมาแต่ตอนนี้มีคนน้อยมาก
“คุณนาย ไม่ต้องกังวล” เซี่ยอี้ชิงพูดอย่างสบายใจ เขาอยากขับรถไปเก็บที่โรงรถ
เซี่ยชีหรั่นคุ้นเคยกับวิลล่าตระกูลเย่แต่ขยับไม่สะดวก การตกแต่งของที่นี่ไม่มีการเปลี่ยนแปลงเลย ไม่นานเซี่ยชีหรั่นก็เดินไปถึงห้องนั่งเล่น
“จิ่วจิ่ว?” เซี่ยชีหรั่นเห็นจิ่วจิ่วเพื่อนร่วมชั้นตัวน้อยนั่งในห้องโถงอย่างไม่เป็นสุข จากระยะไกลดูเหมือนเธอจะอารมณ์ไม่ดี เธอถามเสียงดัง อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเด็กผู้หญิงคนนี้
จิ่วจิ่วนั่งอยู่ที่ล็อบบี้และไม่รู้ว่าจะผ่านช่วงเวลาที่น่าเบื่อไปได้อย่างไร เหยนชิงเหยียนถูกฝู้เฟิ่งหยีพาตัวไป เธออยู่คนเดียวที่นี่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย จิ่วจิ่วแอบหัวเราะ เซี่ยชีหรั่นอยู่ในบ้านใหม่ของเธอ แต่เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง หรือว่านานแล้วที่ไม่ได้เจอเซี่ยชีหรั่นเธอเลยประสาทหลอนไปเอง
พอจิ่วจิ่วไม่ตอบรับ เซี่ยชีหรั่นก็เริ่มกังวล เธอจะไม่ห่วงจิ่วจิ่วได้อย่างไร
เธอเร่งฝีเท้าเล็กน้อย เซี่ยชีหรั่นไม่กล้าเดินเร็วเกินไปเพราะเธอมีลูกอยู่ในท้อง
จิ่วจิ่วยืนขึ้น ชีหรั่น เธอเห็นชีหรั่น ไม่ใช่ภาพหลอน จิ่วจิ่ววิ่งไปอย่างมีความสุข
“ชีหรั่น คุณมาที่นี่ได้ไง คุณเป็นอย่างไร ไม่คิดถึงฉันบ้างเลย” จิ่วจิ่วถามเซี่ยชีหรั่น “ทำไมคุณมาคนเดียวล่ะ แล้วคุณเย่?” หลังจากไม่ได้เจอมานาน เธอคนถึงเซี่ยชีหรั่นจริงๆ วันนี้เหยนชิงเหยียนและฝู้เฟิ่งหยีไปแล้ว ความคิดถึงก็ยิ่งชัดเจน
เซี่ยชีหรั่นมองไปที่จิ่วจิ่วด้วยรอยยิ้ม ไม่ได้เจอยัยคนนี้มานานแต่เธอดูอวบขึ้นนะ สีหน้าของเธอก็ไม่เลว ดูเหมือนว่าเธอจะเข้ากันได้ดีกับเหยนชิงเหยียน เธอรู้สึกโล่งใจ
จิ่วจิ่วดึงเซี่ยชีหรั่นมากอดรอบตัวด้วยรอยยิ้ม
“ชีหรั่น ทำไมคุณถึงมาที่นี่คนเดียวล่ะ คุณกับคุณเย่ยังโอเคกันใช่มั้ย”จิ่วจิ่วพูดอย่างระมัดระวังและสังเกตสีหน้าของเซี่ยชีหรั่น เห็นเซี่ยชีหรั่นมาคนเดียวเธอก็อดกังวลใจไม่ได้
“เราโอเค เชินหลินมีธุระที่ต้องทำ ฉันอยู่คนเดียวก็เบื่อและคิดถึงคุณด้วย เลยมาหา หรือว่าไม่อยากเจอฉัน” เซี่ยชีหรั่นพูดพลางตบมือของจิ่วจิ่ว ผู้หญิงคนนี้ยังคงห่วงใยคนอื่น
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว” จิ่วจิ่วถอนหายใจด้วยความโล่งอก ตอนนี้คุณเย่และชีหรั่นมีความสัมพันธ์ที่ดีเช่นนี้ จะทะเลาะกันได้อย่างไร ดูเหมือนว่าเธอจะกังวลเกินไป
“จิ่วจิ่ว ทำไมอยู่คนเดียวล่ะ”
สายตาเซี่ยชีหรั่นยังไม่เจอคนอื่นเลย ความแปลกประหลาดในใจของเธอก็ชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ เกิดอะไรเกิดขึ้นที่นี่? พวกเขาอาศัยอยู่ในเขตพัฒนาใหม่ โทรหาฝู้เฟิ่งหยีก็ไม่ได้ถามให้ละเอียด ฝู้เฟิ่งหยีพูดตลอดว่าที่นี่น่ะดีมาก
“โอ้ ถ้าคุณไม่ถามฉันก็ลืมไป เมื่อกี้ฉันบังเอิญได้ยินคุณนายโทรศัพท์ เธอจัดให้แม่บ้านช่วยเลือกของขวัญ เรื่องที่ไห่ฉิงฉิงคลอดลูกได้อย่างราบรื่น” จิ่วจิ่วขมวดคิ้วนึกถึงท่าทางคุณนายหลังรับสาย เธอดูมีความสุขมาก บอกอย่างเสียใจว่าตัวเองไม่รู้ว่าจะได้อุ้มหลานเมื่อไหร่
ลูกของฉิงฉิงคลอดแล้ว? จิ่วจิ่วนับเวลาของฉิงฉิงอย่างเงียบๆ ฝู้เฟิ่งหยีและคุณนายไห่8คือคนสนิทกัน พวกเขาจะให้ของขวัญไห่ฉิงฉิงอย่างแน่นอน
ลูกของไห่ฉิงฉิงเป็นลูกของโม่เสี่ยวจุน เขาเป็นน้องชายของเธอ เซี่ยชีหรั่นยิ้ม เธอมีความสุขแทนโม่เสี่ยวจุน
เธอต้องเตรียมของขวัญให้เด็กๆแล้วล่ะ
“จิ่วจิ่ว คุณคิดว่าฉันควรให้ของขวัญอะไรแก่เด็กคนนั้นดี” เซี่ยชีหรั่นถามจิ่วจิ่ว ยิ้มแย้มแจ่มใส
ฉันจะให้อะไรได้บ้างนะ เซี่ยชีหรั่นส่ายหัวคิดหนัก ให้เสื้อผ้าให้เด็ก คุณนายไห่คงเตรียมเสื้อผ้ากองโตให้แล้ว คิดว่าคุณนายไห่คิดถึงหลานชายของเธอมานานแล้ว จะไม่เตรียมตัวเหรอ ฝู้เฟิ่งหยีวิ่งไปซื้อเสื้อผ้ามากมายทันทีเมื่อรู้ว่าเธอมีลูก เซี่ยชีหรั่นนึกถึงเสื้อผ้าเต็มตู้แล้วก็หัวเราะ