สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 990 สาวใช้ตัวแสบ 894

ตอนที่ 990 สาวใช้ตัวแสบ 894
ให้ตุ๊กตาดีมั้ยนะ? แต่เด็กแรกเกิดก็เล่นไม่ได้อีก
“ชีหรั่น เราไปซื้อเสื้อผ้าให้ไห่ฉิงฉิงกันเถอะ” จิ่วจิ่วดีใจที่เขาคิดหาทางให้ตัวเองได้
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกหดหู่ใจและมุมตาและปากของเธอกระตุกอย่างแรง เด็กคนนี้ทำไมไม่คิดให้ลึกซึ้งกว่านี้ก่อนจะพูดออกมานะ
“จิ่วจิ่ว คุณนายไห่บอกว่าเธอจะดูแลหลานชายเองมานานแล้ว นี่คือลูกของฉิงฉิงและหลานชายของเธอ เธอคิดว่าเธอจะไม่สนใจเรื่องนี้เหรอ” เซี่ยชีหรั่นไม่รู้จริงๆว่าจิ่วจิ่วคิดอะไร
ถูกเซี่ยชีหรั่นปฏิเสธ เธอก็รู้สึกหดหู่ กว่าจิ่วจิ่วจะคิดออกกลับตายน้ำตื้น ตายน้ำตื้นเป็นแบบนี้เองเหรอ
เธอไม่อยากจะเชื่อว่าเธอคิดวิธีไม่ออก
“รู้แล้ว เราให้ของเล่นเป็นไง” จิ่วจิ่วพูดเสียงดังพลางคิดว่าเธอมีวิธีที่ดี
เซี่ยชีหรั่นไม่ต้องการที่จะขัดขวางความกระตือรือร้นของจิ่วจิ่ว ที่คิดว่าคิดอะไรดีๆออกมาแล้ว “จิ่วจิ่ว เด็กเพิ่งคลอดนะ จะไปเล่นของเล่นได้ไง”
เซี่ยชีหรั่นคิดว่าจิ่วจิ่วยังมีนิสัยเด็กๆ คิดถึงแต่เรื่องเล่น ดูท่าช่วงนี้คงเล่นกับเหยนชิงเหยียนไม่น้อย
“อันนี้ไม่ดี อันนู้นก็ไม่ได้ คุณว่าให้อะไรดี” จิ่วจิ่วพูดเสียงดัง ปากของเธอมุ่ยมาก ดวงตากลมโตหรี่ลง ท่าทางรักมาก
“อย่าโกรธเลยนะ อย่าโกรธฉันเลย จิ่วจิ่วดีที่สุด” เซี่ยชีหรั่นรีบเอาใจจิ่วจิ่วไวน์ที่โกรธ ผู้หญิงคนนี้เริ่มหงุดหงิดแล้ว เธอเชื่อว่าเธอจะโกรธจริงๆ ดูเหมือนว่าเวลาที่ใช้กับเหยนชิงเหยียนนิสัยดีขึ้นนะ
“มา จิ่วจิ่วที่ฉลาดที่สุดในโลกลองคิดดู” เซี่ยชีหรั่นจับมือของจิ่วจิ่วเบาๆ เอาใจเด็กคนนี้สักหน่อย
ถูกเซี่ยชีหรั่นชมเข้า จิ่วจิ่วเริ่มมีความสุข เธอเดินไปมา วางนิ้วชี้ไว้ที่คางของเธอและเดินเหมือนคนฉลาดที่กำลังคิดเกี่ยวกับปัญหา
เซี่ยชีหรั่นคิดว่า เธอยืนนานเกินไปแล้ว ร่างกายของเธอไม่สามารถรองรับได้ ตอนนี้มันเป็นร่างกายของคนสองคน เซี่ยชีหรั่นขยับตัวช้าๆเดินไปที่โซฟาและนั่งลงอย่างระมัดระวัง ก่อนจะได้นั่งนิ่งๆจิ่วจิ่วก็ตกใจและอุทานว่า “อ่า ฉันรู้แล้ว ฉันรู้แล้ว ชีหรั่น คุณซื้อเครื่องรางล็อคอายุสิ ให้ได้ทั้งเด็กผู้ชายและผู้หญิงเลย”
เซี่ยชีหรั่นไตร่ตรองอย่างรอบคอบ วิธีนี้เป็นประเพณีโบราณ แต่ก็เป็นวิธีการเช่นกัน
“จิ่วจิ่ว ทำไมถึงคิดวิธีนี้” คิดว่าถึงเลยว่ายัยคนนี้จะคิดวิธีนี้ได้
“ไปกันเถอะ?” จิ่วจิ่วอารมณ์ดี เธออยากลงมือทำเลย เหยนชิงเหยียนไม่อยู่ เธอเองก็อยู่คนเดียว ไปซื้อของก็ไม่เลว
เซี่ยชีหรั่นยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ จิ่วจิ่วยังคงเหมือนเดิม พูดปุ๊บจะทำปั๊บ
จิ่วจิ่ววิ่งออกไปไม่กี่ก้าวก็เห็นเซี่ยชีหรั่นยังคงนั่งอยู่ เธอจึงวิ่งกลับมาและถามว่า “มีอะไรหรือเปล่า คุณไม่อยากไปเหรอ” จิ่วจิ่วคิดว่าถ้าเซี่ยชีหรั่นไม่อยากไปเธอก็ไม่สน เธอบอกชัดเจนว่าวิธีการของเธอดี
เซี่ยชีหรั่นลุกขึ้นยืนท่ามกลางสายตาขุ่นเคืองของจิ่วจิ่ว ขยับตัวอย่างลำบาก
จิ่วจิ่วตบหัวของเธอ โอ้ ลืมไปมัวแต่ดีใจจนลืมไปเลย ชีหรั่นไม่ได้ตัวเบาๆเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เธอเดินไปพยุงชีหรั่น ขมวดคิ้วเล็กน้อย สะดวกและปลอดภัยถ้าไปที่นั่น
“จิ่วจิ่ว เราไม่ได้คุยกันมานานแล้ว เดี๋ยวเราเม้าท์กันตอนไปซื้อของนะ” เซี่ยชีหรั่นไม่ได้ลุกขึ้น เธออยากคุยกับจิ่วจิ่วก่อน
ดวงตากลมโตของจิ่วจิ่วกระพริบ เธอรู้สึกประทับใจมากเธอ เธอไม่ได้เจอชีหรั่นเพราะมัวแต่สนใจการเล่นกับเหยนชิงเหยียน ไม่เจอกันวันหนึ่งเหมือนสามปี เหมือนไม่ได้เจอกันมาเป็นสิบปี
ทั้งสองคุยกันอย่างมีความสุขที่นี่ พวกเขาไม่รู้ว่าพวกเขากลายเป็นหัวข้อสนทนาของคนอื่นๆในห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดของตงเจียง
“เสี่ยวห้าน กับจิ่วจิ่วเป็นยังไงบ้าง ดูสิว่าฉิงฉิงคลอดลูกแล้ว ลูกของชีหรั่นไม่นานก็จะคลอดเหมือนกัน” ฝู้เฟิ่งหยีพูดอย่างมีความสุข วันนี้ฉันได้รับโทรศัพท์จากคนสนิท นี่เป็นวันที่มีความสุข เธอไม่เคยรู้เลยว่าเธอกำลังคิดอะไรกับโม่เสี่ยวจุนและเธอมักจะรู้สึกใกล้ชิดกับเขา
ด้วยมิตรภาพของพวกเขา ฝู้เฟิ่งหยีเตรียมของขวัญอย่างมีความสุข ฉิงฉิงเป็นเหมือนลูกสาวของเธอ ฉิงฉิงมีลูก เธอมีความสุขจากใจไม่ใช่แค่พูดไปงั้น
“แม่ เราไปได้ดี ไปซื้อของขวัญกันไหม” เหยนชิงเหยียนพูดด้วยความสุขบนใบหน้า ยิ่งอยู่กับจิ่วจิ่วมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งควบคุมตัวเองไม่ได้
“โตขนาดนี้แล้วยังอายอีก” ฝู้เฟิ่งหยีเริ่มแซวลูกชายของเธอ
แม่และลูกเดินเข้าไปในห้างสรรพสินค้าจงหยุนซางรีบเข้ามาเห็นเหยนชิงเหยียนและฝู้เฟิ่งหยี เธอชะลอตัวและเดินเข้าไปทักทาย สีหน้าของเธอไม่ค่อยดีนัก
“หยุนซางรีบร้อนขนาดนี้มีอะไรรึเปล่า?” ฝู้เฟิ่งหยีถามอย่างใจดี
“ไม่มีอะไร พ่อแค่ไม่ค่อยสบาย เลยจะมาซื้อของบำรุงให้ค่ะ”จงหยุนซางนึกถึงสีหน้าของจงหวีฉวน ในเวลานั้นสีหน้าของเขาดูเจ็บปวด เธอกังวลสับสนแต่ยังไงเขาก็เป็นพ่อ ตลอดทางจงหยุนซางรู้สึกว่าไม่ค่อยถูกนะ แต่ก็พูดไม่ออกว่ามันไม่ค่อยถูก
“ไปๆ ฉันมาซื้อของให้ลูกของฉิงฉิง แต่ฉันไม่รู้จะให้อะไรดี” ฝู้เฟิ่งหยีคิดว่าจงหยุนซางน่าจะรู้เรื่องนี้ ยังไงซะไห่ลี่หมินและจงหวีฉวนก็ทำงานด้วยกัน ช่วงนี้ไห่ลี่หมินยุ่งเรื่องของตัวเอง ไม่มีเวลาดูแลไห่ฉิงฉิง
จงหยุนซางอยู่ที่บ้าน ในช่วงเวลานี้เวลาสำหรับการเลือกตั้งทั่วไปใกล้เข้ามาแล้ว เธอไม่ต้องการเป็นเบี้ยให้พ่อของเธอจนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้ จงหวีฉวนรู้สึกไม่สบาย เดี๋ยวก็นู่นนี่นั่นจงหยุนซางได้รับสูตรอาหารเสริมมากมายจากคุณหมอและอยากจะทำให้พ่อของเธอ วันนี้เลยออกมาซื้อของ
ไม่รู้เลยว่าฉิงฉิงคลอดลูกอย่างราบรื่น เธอมองไปที่ฝู้เฟิ่งหยีอย่างมีความสุขและถามว่า “ฉิงฉิงคลอดวันนี้เหรอคะ เธอเป็นอย่างไรบ้าง?”
“วันนี้ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แม่ของฉิงฉิงโทรมาหาฉันตะกี้” ฝู้เฟิ่งหยีนึกถึงท่าทางงุนงงของเธอเมื่อรู้ว่าฉิงฉิงคลอดลูก ไม่น่าแปลกใจเลยที่จงหยุนซาง จะตกอยู่ในความงุนงง เรื่องนี้กะทันหันเล็กน้อย
“ไปด้วยกันเถอะ ฉันไม่รู้จะให้อะไรกับเด็กคนนั้นดี”จงหยุนซางพูดมากขึ้นและเงียบขึ้น
เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ ทั้งสองคนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรไปชั่วขณะ
“ชีหรั่นสบายดีนะคะ แล้วเชินหลินล่ะ”จงหยุนซางไม่ต้องการให้บรรยากาศเงียบนี้ดำเนินต่อไป เธอคิดสักสองสามนาทีแล้วพูด
ฝู้เฟิ่งหยีต้องการทำลายความเงียบเช่นกัน การเปิดบทสนทนาของจงหยุนซางช่วยแก้ปัญหาได้
สองคนนี้กำลังซื้อของเซี่ยชีหรั่นและจิ่วจิ่วนั่งบนรถของเซี่ยอี้ชิง เตรียมตัวซื้อเครื่องรางให้ลูกไห่ฉิงฉิง
“อี้ชิง คุณพาเราไปที่ร้านจิวเวลรี่ที่ใหญ่ที่สุดหน่อย” จิ่วจิ่วตะโกน: “ชีหรั่น เราควรเลือกแบบไหนดี?”
ผู้หญิงคนนี้ใจร้อนจริงๆ
“เดี๋ยวถึงแล้วก็รู้เอง” เซี่ยชีหรั่นพูดสั้นๆพลางมองไปที่ทิวทัศน์ที่ผ่านไปนอกหน้าต่าง เธอคิดว่าเวลาผ่านไปช่างรวดเร็วเหลือเกิน ไม่นานเสี่ยวจุนก็กลายเป็นพ่อส่วนเธอก็กลายเป็นป้าแล้ว เธอมีลูกของตัวเองด้วย “จิ่วจิ่ว จะมีลูกเมื่อไหร่?”
“ชีหรั่น ทำไมคุณพูดแบบนี้อีกแล้ว คุณมีลูกแล้วยังจะมาพะวงฉันอีก” จิ่วจิ่วยิ้ม ใบหน้าแดงก่ำ นัยน์ตาเป็นประกาย เธอยังไม่เคยผ่านเรื่องอย่างว่า พูดถึงแล้วก็อาย
ทั้งสองหยอกล้อกัน เซี่ยอี้ชิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
“อี้ชิง คุณกล้าที่จะหัวเราะเยาะพวกเราเหรอ” จิ่วจิ่วถามอย่างโกรธๆ ขมวดคิ้วแน่นและพยายามอย่างเต็มที่ที่จะแสดงความไม่พอใจ แต่ลักยิ้มบนใบหน้าของเธอกลับเบี้ยว เธอพยายามอย่างมากที่จะไม่ยิ้มออกมา
เซี่ยอี้ชิงขับรถช้าๆ นี่เป็นคำขอล่าสุดของเย่เชินหลิน เขารู้ว่าคุณเย่เป็นห่วงคุณนาย เขาจะใช้ความเร็วต่ำทุกครั้งที่เขาขับรถ เขาต้องการระมัดระวัง ไม่ได้สนใจจิ่วจิ่ว
ผ่านถนนสายกลาง เซี่ยชีหรั่นมองไปที่ร่างที่คุ้นเคยที่เดินผ่านไป จ้าวเหวินอิงนั่งอยู่ในรถ
“อี้ชิงจอดรถหน่อย” เซี่ยชีหรั่นอยากลุกขึ้น เหลือบมองท้องแล้วก็ได้แต่ทำอะไรไม่ได้
เซี่ยอี้ชิงได้ยินเสียงกังวลของคุณนาย เกิดอะไรเกิดขึ้นหรือไม่?
เขาพบสถานที่ที่เขาสามารถจอดรถได้
“ฉันเหมือนจะเห็นแม่ของฉัน” เซี่ยชีหรั่นอธิบายว่าทำไมถึงปล่อยให้จอดรถ
เธอมองไปที่รถคันที่คุ้นเคย เธอไม่ได้โทรหาจ้าวเหวินอิงมานานแล้ว เซี่ยชีหรั่นเห็นเธอเพียงคนเดียวในรถ เธอมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีในใจของเธอ ความรู้สึกที่หกของผู้หญิงนั้นแม่นยำเสมอ เซี่ยชีหรั่นหวังว่าตัวเองจะคิดมากไปเอง
“ชีหรั่น คุณต้องการให้เราตามไปหรือไม่” จิ่วจิ่วมองไปที่สีหน้าของเพื่อน รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับชีหรั่น
เมื่อมองไปที่รถกำลังจะออกไป เซี่ยชีหรั่นก็กอดหน้าท้องของเธอ เธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวแล้ว มีชีวิตเล็กๆในท้องของเธอ เธอต้องรับผิดชอบต่อลูกของเธอด้วย ดูเหมือนว่าจะโทรหาแม่ได้เท่านั้น
“ไปเถอะ เดี๋ยวฉันค่อยโทรหาแม่เอง” เซี่ยชีหรั่นฝืนใจหันกลับไป
จ้าวเหวินอิงจะนั่งรถไปเองคนเดียวเพราะกำลังจะกลับบ้านเพื่อนำสิ่งของไปให้หลี่หมิงจุ้น คนขับรถที่บ้านมีธุระ หลี่เหอไท้อยู่ในโรงพยาบาล จ้าวเหวินอิงรู้สึกกระวนกระวายใจ ระหว่างทางไปโรงพยาบาลคิดถึงแต่อาการป่วยของหลี่หมิงจุ้น จ้าวเหวินอิงเลยไม่ได้สังเกตเห็นเซี่ยชีหรั่น
อาการของหลี่หมิงจุ้นแย่ลง ไม่กี่วันที่ผ่านมาเขาถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาล แพทย์ขอให้เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล จ้าวเหวินอิงร้องไห้หลายครั้ง เธอโทษตัวเองที่ช่วยหลี่หมิงจุ้นเพื่อปกปิดอาการป่วยของเขา ถ้าเขาได้รับการรักษาก่อนหน้านี้มันจะไม่ร้ายแรงอย่างแน่นอน เธอโทษตัวเองว่าที่อาการของหลี่หมิงจุ้นแย่ลงเป็นเพราะเธอ ไม่กี่วันนี้ผอมลงมาก แถมยังแก่ขึ้นมาก
หลี่เหอไท้ดูแลหลี่หมิงจุ้นในโรงพยาบาล จ้าวเหวินอิงมาที่บ้านเพื่อช่วยเก็บของหลายอย่างที่จำเป็นในการรักษาตัวในโรงพยาบาล หลี่หมิงจุ้นไม่คุ้นเคยกับอาหารและน้ำในโรงพยาบาลมาก่อน จ้าวเหวินอิงจึงนำเครื่องใช้ไปทำให้หลี่หมิงจุ้นด้วยตัวเอง
จ้าวเหวินอิงมีบางอย่างในใจ เธอลืมลงจากรถแล้วนั่งเลยไปอีกป้าย แล้วก็รีบร้อนลงจากรถทันที โทษตัวเองว่าไม่ระวัง
โทรศัพท์ในกระเป๋าดังขึ้นสองครั้ง แต่ไม่ได้รับสาย
จ้าวเหวินอิงหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมา ต้องการดูเวลา แต่พอดูหน้าจอก็ขมวดคิ้ว
“ชีหรั่น มีอะไรหรือเปล่า” จ้าวเหวินอิงปรับเสียงของเธอเพื่อให้เสียงของเธอเป็นธรรมชาติเหมือนที่เธอพูดปกติ ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาเนื่องจากความเจ็บป่วยของหลี่หมิงจุ้น เธอจึงแอบไปร้องไห้เงียบๆ ทำให้เสียงของเธอก็เปลี่ยนไป