ตอนที่ 779 ช็อก! เขาคือพ่อแท้ๆ ของลูก (19)
หลินจยาอวี่เงียบขรึม มีรอยยิ้มเยือกเย็นผ่านเข้ามาในแววตาและเธอก็ไม่เห็นด้วย
โชคดีที่อวี๋กานกานและฟังจือหันมาพอดี เธอจึงรีบเดินเข้าไป อวี๋กานกานมอบของขวัญให้เสี่ยวเล่อเล่อ หลินจยาอวี่จึงสบโอกาสนี้โดยใช้แกะของขวัญดูเป็นข้ออ้างเพื่อลากอวี๋กานกานกลับเข้าไปในห้อง
เมื่อมองไปที่ด้านหลังของหลินจยาอวี่และอวี๋กานกาน ระหว่างคิ้วของลู่เสวี่ยเฉินก็ฉายแววความวิตกกังวลที่ไม่สามารถควบคุมได้
คุณหญิงลู่ที่อยู่ข้างๆ มองลูกชายของตนด้วยความเป็นห่วง เมื่อวานนี้ลูกชายของเธอไม่ได้กลับไปนอนที่ห้อง วันนี้หลินจยาอวี่ก็ทำหมางเมินกับเขาอีก ดูแล้วก็รู้สึกอึดอัดหายใจไม่ออก
ไม่ต้องคิดก็รู้แล้วว่าเป็นเพราะเหวินซินเหมย
หากเรื่องนี้เป็นเรื่องของเธอ ในใจของเธอก็ไม่สามารถทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้
แต่เรื่องระหว่างสองคนสามีภรรยาไม่มีอะไรที่ผ่านไปไม่ได้ ไม่กี่วันก็คงจะดีขึ้น
อวี๋กานกานรู้ว่าที่หลินจยาอวี่เรียกเธอเข้าห้องก็เพราะอยากจะคุยกับตนเอง เพื่อระบายความอึดอัดในใจทั้งหลาย แต่เธอคิดไม่ถึงว่าเรื่องมันจะร้ายแรงกว่าที่เธอคิดเอาไว้ไปไกลมาก
หลินจยาอวี่อยากหย่าแต่ก็ไม่อยากให้พ่อแม่รับรู้เรื่องก่อนหน้านี้ที่ทำข้อตกลงแต่งงานหลอกๆ
อวี๋กานกานอ้ำอึ้งอยู่นานถึงจะเอ่ยขึ้นว่า “เรื่องนี้…ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเอายังไงดี จะแต่งหรือจะหย่าก็เป็นเรื่องของเธอกับลู่เสวี่ยเฉิน ขอแค่พวกเธอคุยกันเข้าใจแล้ว พ่อแม่อาจไม่ต้องรู้เรื่องก็ได้ เพียงแต่ว่า…”
จะหย่าจริงๆ หรือ
ถ้าอย่างนั้นเสี่ยวเล่อเล่อจะทำยังไง…
“เขาอุตส่าห์หลอกให้พาลูกมาอยู่บ้านนี้ไม่ใช่ง่ายๆ ต่อให้หย่ากับฉันแล้ว เขาก็ไม่สามารถเอาลูกมาให้ฉันได้” หลินจยาอวี่คาดเดาเรื่องเลวร้ายที่สุดที่ลู่เสวี่ยเฉินจะทำในใจ
หลังจากถูกหลอกเธอจะคิดแบบนี้ และอวี๋กานกานรู้สึกว่ามันเป็นธรรมชาติของมนุษย์
แต่เธอก็ยังคิดอยากพูดอะไรบางอย่างเพื่อช่วยเหลือลู่เสวี่ยเฉิน “บางที สิ่งที่เขาไม่ยอมเสียไปอาจจะไม่ใช่ลูกของเธอ เป็นไปได้ไหมว่าเขาอาจจะไม่ยอมเสียเธอไปมากที่สุดล่ะ”
หลินจยาอวี่แสยะยิ้ม “เป็นไปได้ไง ต่อให้ไม่อยากเสียฉันไปก็คงทำได้เพียงยอมรับไม่ได้ที่ลูกไม่มีแม่มากกว่า”
หลังจากอวี๋กานกานลังเลครู่หนึ่งจึงสารภาพออกมา “อันที่จริงฉันรู้เรื่องนี้ก่อนเธอไม่กี่วัน เป็นเพราะฟังจือหันเผลอพลั้งปากพูดออกมาฉันก็เลยรู้โดยบังเอิญ ขอโทษนะจยาอวี่ ฉันอยากบอกเธอ แต่ว่าฉันกังวลว่า…”
กังวลว่าหลินจยาอวี่จะโกรธมากเหมือนตอนนี้ และจะหย่ากับลู่เสวี่ยเฉินทันที
หลินจยาอวี่เบิกตาโตด้วยความตกใจ
ผ่านไปสักพักเธอก็หัวเราะเบาๆ “ฉันรู้ว่าเธอกังวลเรื่องอะไร แล้วก็เข้าใจว่าที่เธอไม่บอกก็เพราะหวังดีกับฉัน ฉันไม่ถือโทษเธอหรอกนะ แต่ลู่เสวี่ยเฉินไม่เหมือนกัน ที่เขาไม่บอกก็เพื่อโกหกฉัน”
อวี๋กานกานกุมมือของเธอเอาไว้แล้วเอ่ยเสียงแผ่วเบา “หลังจากที่ฉันรู้ก็ถามฟังจือหัน เขาบอกว่าลู่เสวี่ยเฉินพึ่งรู้ว่าลูกเป็นของเขาหลังจากที่แต่งงานกับเธอไปแล้วจริงๆ แม้เขาจะไม่ได้บอกเธอ เรื่องนี้เขาทำไม่ถูกแต่ก็ไม่ใช่ว่าเขาไม่มีเหตุผลนะ”
หลินจยาอวี่นิ่งเงียบ
เธอไม่เชื่อลู่เสวี่ยเฉิน แน่นอนว่าเธอเองก็ไม่เชื่อฟังจือหันเช่นกัน
ใครจะไปรู้ว่าสองคนนี้มีลับลมคมในอะไรกันหรือเปล่า แล้วมาโกหกหลอกเธอกับอวี๋กานกาน
เธอไม่อุ้มลูกออกทันทีก็ถือว่าเธอพยายามควบคุมอารมณ์อย่างถึงที่สุดแล้ว
เธอคุยกับอวี๋กานกานอีกพักหนึ่ง เมื่อหลินจยาอวี่อารมณ์ดีขึ้นมาบ้างแล้วก็ค่อยออกมาพร้อมอวี๋กานกาน เมื่อเผชิญหน้ากับแขกเหรื่อก็สามารถฉีกรอยยิ้มเจือจางออกมาได้
อวี๋กานกานหาเวลาและโอกาสลากตัวลู่เสวี่ยเฉินให้มาอีกด้านหนึ่ง แล้วกระซิบด่าเขาชุดใหญ่ด้วยเสียงเบาๆ
ถ้าหากลองมาเป็นคนอื่นดูบ้างลู่เสวี่ยเฉินต้องระเบิดแน่ๆ แต่อวี๋กานกานกกลับเป็นข้อยกเว้นเพราะเขายังคงอยากให้อวี๋กานกาช่วยพูดโน้มน้าวกับหลินจยาอวี่ดีๆ เขาจึงเอ่ยขอโทษด้วยความรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก”ผมรู้ผมผิดไปแล้ว ผมไม่ควรจะโกหกเธอแบบนี้ต่อไปอีก แต่ผมสาบานได้ ต่อไปผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว”
ตอนที่ 780 ช็อก! เขาคือพ่อแท้ๆ ของลูก (20)
ลู่เสวี่ยเฉินยกมือขึ้นมาทำท่าสาบาน
อวี๋กานกานกลอกตาขาวมองเขาอย่างไร้คำใดๆ จะเอ่ย เมื่อคิดถึงแผนที่หลินจยาอวี่วางไว้ เธอจึงลองหยั่งเชิงถามดู “ถ้าอย่างนั้น โอกาสที่คุณจะหย่ากับหลินจยาอวี่มีกี่เปอร์เซ็นต์”
ลู่เสวี่ยเฉินแข็งทื่อทันทีแล้วยืนกราน “ผมไม่สามารถหย่ากับหลินจยาอวี่ได้”
“เพราะลูกใช่ไหม” ไม่แน่ใจว่าลู่เสวี่ยเฉินชอบจยาอวี่จริงๆ หรือเปล่า ไม่อย่างนั้นอวี๋กานกานจะไม่ยอมช่วยเขาเด็ดขาด
“แน่นอนว่าไม่ใช่!” ลู่เสวี่ยเฉินใจร้อนดั่งไปแล้วเด้งตัวลุกขึ้นจากโซฟาทันที “คุณถามผมแบบนี้เพราะในใจของจยาอวี่ก็คิดแบบนี้เหมือนกันใช่ไหม”
อวี๋กานกานนิ่งเงียบ
นี่เป็นสิ่งที่หลินจยาอวี่คิดเอาไว้จริงๆ นอกจากถูกหลอกแล้วก็เพราะเธอคิดว่าที่ลู่เสวี่ยเฉินทำทุกอย่างก็เพื่อลูก
ลู่เสวี่ยเฉินอ่อนแรงเล็กน้อยที่จะอธิบายความจริงของตนเองออกมา “ตอนที่ผมแต่งงานกับเธอ ผมไม่รู้จริงๆ ว่านี่คือลูกของผม ตอนนั้นผมแค่อยากหนีการแต่งงานและหนีเหวินซินเหมย แล้วก็เป็นเพราะความสวยของหลินจยาอวี่ด้วย ผมไม่ต่อต้านการสัมผัสร่างกายของเธอ ดังนั้นผมได้ถามเธอไงว่ายอมทำข้อตกลงแต่งงานกับผมหรือเปล่า จนกระทั่งถึงวันงานแต่งงาน จะว่าไปก็ต้องโทษฟังจือหันของคุณ เขารู้อยู่แก่ใจแต่กลับไม่บอกผม แต่จะมาพูดในวันงานแต่งให้จนได้ แล้วยังบอกว่ามอบเป็นของขวัญแต่งงานให้ผมอีก”
น้ำเสียงที่ขุ่นเคืองของเขาทำให้อวี๋กานกานระเบิดออกมาทันที เธอเข้าข้างสามี “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฟังจือหันของฉัน เขาก็แค่ฉลาดช่วยให้คุณรู้เรื่อง บางทีคุณและหลินจยาอวี่อาจเป็นคนนั้นของกันและกันก็ได้ ดังนั้นเขาก็เลยหวังดีบอกคุณ ไม่ขอบคุณเขาสักคำไม่ว่า แต่ยังมาโทษที่เขาไม่บอกคุณตั้งแต่แรกอีก แล้วทำไมคุณถึงไม่ฉลาดแล้วรู้เรื่องนี้ด้วยตัวเองล่ะ สมน้ำหน้าที่หลินจยาอวี่อยากหย่ากับคุณ”
“บ่นแบบนี้คิดว่าจะปกป้องได้เหรอ ฟังจือหันเอายาเสน่ห์อะไรให้คุณกินถึงได้หลงใหลงมงายแบบนี้” ลู่เสวี่ยเฉินบ่นพึมพำ แล้วก็อวยเกินจริง “โอเคๆๆ ผมต้องขอบคุณฟังจือหันของคุณ ฟังจือหันของคุณเป็นคนฉลาดที่สุดมีสติปัญญาที่สุด ถ้าไม่ใช่เพราะเขาป่านนี้ผมก็คงไม่มีลูกไม่มีเมียไปแล้ว”
“จริตจะก้านเกินไปแล้ว หรือคุณก็ทำกิริยาแบบนี้ต่อหน้าหลินจยาอวี่” อวี๋กานกานเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา
“เป็นไปได้ยังไง ผมไม่รู้ว่าผมจริงจังกับเธอแค่ไหน มันเป็นความผิดของผมเองที่ไม่ได้บอกเธอเกี่ยวกับเลูก แม้แต่เพื่อที่จะได้ใกล้ชิดกับเธอให้เธอเชื่อว่าผมชอบผู้ชายก็เป็นความผิดของผมอีก แต่ผมกลับไม่เสียใจภายหลัง เพราะถ้ารู้หากผมพูดก่อนหน้านี้เธอต้องหย่ากับผมแน่ๆ ตอนนั้นผมรู้ดีว่าผมรักหน้าตาชื่อเสียงของตัวเอง ผมต้องยอมหย่าแน่ๆ ถ้าผมไม่โกหกว่าผมชอบผู้ชาย เธอต้องไม่ยอมเข้าใกล้ผมแน่ๆ แล้วก็คงไม่รักผม ผมไม่สนว่าเธอจะให้อภัยผมหรือยอมรักผมหรือไม่ผมก็จะไม่ยอมหย่ากับเธอเด็ดขาด ชาตินี้คู่ชีวิตของผมจะมีเพียงชื่อภรรยาคนเดียวในทะเบียนสมรสของลู่เสวี่ยเฉินนั่นก็คือชื่อหลินจยาอวี่”
!
เสียงของลู่เสวี่ยเฉินไม่ได้ดังมาก แต่ทุกคำเต็มไปด้วยความแข็งแกร่งและความมุ่งมั่นแม้ในขณะที่เขาหยุดพูดชั่วคราวไปบ้าง
อวี๋กานกานยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยโดยที่ลู่เสวี่ยเฉินมองไม่เห็น
อ๋อ คลั่งรักไม่เบา!
เท่ไม่หยอก
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นเธอก็จะพยายามช่วยเขาเกลี้ยกล่อมหลินจยาอวี่ก็ได้
การทำลายวัดสิบแห่งยังดีกว่าการแต่งงานครั้งเดียว
ถึงอย่างไรพวกเขาก็มีเสี่ยวเล่อเล่อด้วยกันแล้ว ก็ไม่ใช่ว่าไม่รักกันสักหน่อย ทำไมถึงจะมอบครอบครัวที่สมบูรณ์ให้ลูกไม่ได้ล่ะ
เพียงแต่คราวนี้หลินจยาอวี่โกรธมากจริงๆ ไม่สามารถพูดอะไรมาก เธอก็ไม่อยากบีบบังคับลู่เสวี่ยเฉินมากเกินไป หากเธอต้องการแยกกันอยู่จริงๆ ก็ให้เธอพาเสี่ยวเล่อเล่อออกไปอยู่ข้างนอกชั่วคราวก่อนก็ได้
ความโกรธเคืองในใจจะค่อยๆ เล็กลงแล้วก็พยายามหาวิธีทำให้เรื่องเล็กลงไปด้วย
